… Tja… zoals deze titel al zegt: we hebben de 2 weken in Cimahi en Cipatujah van alles meegemaakt! In de tijd dat Stefan, Marian, Hein, Kaj en Mirjam K.naar het Merapi gebied zijn geweest is de rest van het team naar een stad Cimahi afgereisd. Daar verbleven we 3 dagen. In deze dagen verbleven we in moslim-gastgezinnen, in een wijk waar iedereen moslim is. Zo werden we ook elke nacht, ochtend, middag en avond “verrast” door de moskeën die “afgingen” als het gebedstijd was.
In Cimahi hebben we gebedswandelingen gedaan, tijd met ons gastgezin gespendeerd en instructies gekregen over de “do en don’ts” in zo’n wijk. Zo mochten we “Jezus” niet uitspreken, niet laten weten dat we een DTS doen of van welke organisatie we zijn. Ook “halleluja” mochten we niet zeggen wat soms lastig voor de meiden was als we ’s morgens in onze sarong (grote doek) buiten (met uitzicht op de rijstvelden) met héél koud water moesten wassen. J
Na 3 dagen reisden we naar Cipatujah (zo’n 7 uur rijden). In Cipatujah zijn we in de cultuur gedoken door gewoon te leven in dit dorp. Ook al waren er in dit dorp veel minder mensen te bekennen op “straat”, in de 8 dagen dat we er waren hebben de leden van de kerk leren kennen en hoe zij leven (we werkten samen met de voorganger van een klein kerkje). We bezochten een jongen die 82 bomen per dag inklom! Hier haalde hij de ingrediënten vandaan om “Brown sugar” te kunnen maken. Zijn vrouw was hoogzwanger en samen leefden ze in de plaats waar ook de Brown sugar gemaakt werd: een hele kleine ruimte met een sterke lucht van gekookte Brown sugar. Ongelofelijk in welke omstandigheden mensen wonen!
Een aantal andere belevenissen in deze tijd waren het slachten van een kip door onze “topkokkin” Mirjam T., met z’n allen in een pick-up truck en het bijwonen van een besnijdenisfeest. Ja… het klinkt wat bizar maar in de gemeente waar we waren en ook bij de moslims is het een gewoonte om een feestje te vieren voor of na de besnijdenis. We vonden het aardig dat we uitgenodigd waren al hadden we ’t erg te doen met het 11-jarig jongetje die de volgende besneden zou worden.
Aron en Tiemen hebben beide een keer gepreekt en we hebben ook een leuk en we hebben ook een kinderprogramma gedaan met de kinderen rondom het thema “you’re special”
De laatste 3 dagen in Cimahi hebben we besteed met het organiseren van een pannenkoekenfeestje voor de kinderen en we hebben een dag op een soort “boerderij” meegeholpen om een visvijver te maken en onkruid te wieden.
Onze jongste teamleden hebben ook vanalles beleefd: Jafeth vond gemakkelijk z’n weg in de kampung (wijk) in Cimahi en ging regelmatig zelfstandig iets kopen bij een winkeltje. Seth besloot z’n eigen haar te knippen: “het is zo warm en het zit zo voor m’n ogen” aldus Seth. Mirjam T. heeft ’t maar even bijgeknipt J
In Cimahi hebben we gebedswandelingen gedaan, tijd met ons gastgezin gespendeerd en instructies gekregen over de “do en don’ts” in zo’n wijk. Zo mochten we “Jezus” niet uitspreken, niet laten weten dat we een DTS doen of van welke organisatie we zijn. Ook “halleluja” mochten we niet zeggen wat soms lastig voor de meiden was als we ’s morgens in onze sarong (grote doek) buiten (met uitzicht op de rijstvelden) met héél koud water moesten wassen. J
Na 3 dagen reisden we naar Cipatujah (zo’n 7 uur rijden). In Cipatujah zijn we in de cultuur gedoken door gewoon te leven in dit dorp. Ook al waren er in dit dorp veel minder mensen te bekennen op “straat”, in de 8 dagen dat we er waren hebben de leden van de kerk leren kennen en hoe zij leven (we werkten samen met de voorganger van een klein kerkje). We bezochten een jongen die 82 bomen per dag inklom! Hier haalde hij de ingrediënten vandaan om “Brown sugar” te kunnen maken. Zijn vrouw was hoogzwanger en samen leefden ze in de plaats waar ook de Brown sugar gemaakt werd: een hele kleine ruimte met een sterke lucht van gekookte Brown sugar. Ongelofelijk in welke omstandigheden mensen wonen!
Een aantal andere belevenissen in deze tijd waren het slachten van een kip door onze “topkokkin” Mirjam T., met z’n allen in een pick-up truck en het bijwonen van een besnijdenisfeest. Ja… het klinkt wat bizar maar in de gemeente waar we waren en ook bij de moslims is het een gewoonte om een feestje te vieren voor of na de besnijdenis. We vonden het aardig dat we uitgenodigd waren al hadden we ’t erg te doen met het 11-jarig jongetje die de volgende besneden zou worden.
Aron en Tiemen hebben beide een keer gepreekt en we hebben ook een leuk en we hebben ook een kinderprogramma gedaan met de kinderen rondom het thema “you’re special”
De laatste 3 dagen in Cimahi hebben we besteed met het organiseren van een pannenkoekenfeestje voor de kinderen en we hebben een dag op een soort “boerderij” meegeholpen om een visvijver te maken en onkruid te wieden.
Onze jongste teamleden hebben ook vanalles beleefd: Jafeth vond gemakkelijk z’n weg in de kampung (wijk) in Cimahi en ging regelmatig zelfstandig iets kopen bij een winkeltje. Seth besloot z’n eigen haar te knippen: “het is zo warm en het zit zo voor m’n ogen” aldus Seth. Mirjam T. heeft ’t maar even bijgeknipt J
We kijken terug op 2 gave weken! In deze tijd hebben we kennis gemaakt met frontlinie zending. Als zendeling in deze gebieden wonen/werken is niet altijd makkelijk omdat je weinig resultaat ziet en je echt de cultuur moet leren kennen en je daar inleven. We hebben respect voor de mensen die deze stap hebben gezet en vonden het super dat we een aantal dagen met hen mochten “meeleven”.
Met z'n allen in de pick-up truck
Voor de kerk in Cipatujah
Aron met z'n "gelministry"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten