Pastoral visit en een vrije dag

Op 24 januari kwamen we weer als 1 team samen in Jakarta. Deze week verwelkomden we ook Samuel en Mariana uit Nederland in ons team. Zij hebben de afgelopen week een gesprek met elk teamlid gehad en ook met de leiders. Een heugelijk feit was dat ze post vanuit Nederland meenamen. Erg leuk om te lezen!
De rest van de week zijn we weer naar arme wijken in Jakarta geweest om een kinderprogramma te doen en mensen te bezoeken. Ook zijn we naar een campus geweest van een moslim school. We mochten het drama doen en Janine heeft gepreekt.
Op zaterdag hadden we een vrije dag: de jongens hebben gerelaxed in een jacuzzi in een hotel en de meiden hebben gerelaxed met een massage en 3 meiden hebben een make-over gehad: ze waren bijna niet meer te herkennen...
Nu maken we ons klaar om naar Pontianak te vliegen. Here we come!

Teammeeting met post :-)

Herkennen jullie ze nog?! ;-)

Van kip slachten tot besnijdenisfeest

… Tja… zoals deze titel al zegt: we hebben de 2 weken in Cimahi en Cipatujah van alles meegemaakt! In de tijd dat Stefan, Marian, Hein, Kaj en Mirjam K.naar het Merapi gebied zijn geweest is de rest van het team naar een stad Cimahi afgereisd. Daar verbleven we 3 dagen. In deze dagen verbleven we in moslim-gastgezinnen, in een wijk waar iedereen moslim is. Zo werden we ook elke nacht, ochtend, middag en avond “verrast” door de moskeën die “afgingen” als het gebedstijd was.
In Cimahi hebben we gebedswandelingen gedaan, tijd met ons gastgezin gespendeerd en instructies gekregen over de  “do en don’ts” in zo’n wijk. Zo mochten we “Jezus” niet uitspreken, niet laten weten dat we een DTS doen of van welke organisatie we zijn. Ook “halleluja” mochten we niet zeggen wat soms lastig voor de meiden was als we ’s morgens in onze sarong (grote doek) buiten (met uitzicht op de rijstvelden) met héél koud water moesten wassen. J
Na 3 dagen reisden we naar Cipatujah (zo’n 7 uur rijden). In Cipatujah zijn we in de cultuur gedoken door gewoon te leven in dit dorp. Ook al waren er in dit dorp veel minder mensen te bekennen op “straat”, in de 8 dagen dat we er waren hebben de leden van de kerk leren kennen en hoe zij leven (we werkten samen met de voorganger van een klein kerkje). We bezochten een jongen die 82 bomen per dag inklom! Hier haalde hij de ingrediënten vandaan om “Brown sugar” te kunnen maken. Zijn vrouw was hoogzwanger en samen leefden ze in de plaats waar ook de Brown sugar gemaakt werd: een hele kleine ruimte met een sterke lucht van gekookte Brown sugar. Ongelofelijk in welke omstandigheden mensen wonen!
Een aantal andere belevenissen in deze tijd waren het slachten van een kip door onze “topkokkin” Mirjam T., met z’n allen in een pick-up truck en het bijwonen van een besnijdenisfeest. Ja… het klinkt wat bizar maar in de gemeente waar we waren en ook bij de moslims is het een gewoonte om een feestje te vieren voor of na de besnijdenis. We vonden het aardig dat we uitgenodigd waren al hadden we ’t erg te doen met het 11-jarig jongetje die de volgende besneden zou worden.
Aron en Tiemen hebben beide een keer gepreekt en we hebben ook een leuk en we hebben ook een kinderprogramma gedaan met de kinderen rondom het thema “you’re special”

De laatste 3 dagen in Cimahi hebben we besteed met het organiseren van een pannenkoekenfeestje voor de kinderen en we hebben een dag op een soort “boerderij” meegeholpen om een visvijver te maken en onkruid te wieden.

Onze jongste teamleden hebben ook vanalles beleefd: Jafeth vond gemakkelijk z’n weg in de kampung (wijk) in Cimahi en ging regelmatig zelfstandig iets kopen bij een winkeltje. Seth besloot z’n eigen haar te knippen: “het is zo warm en het zit zo voor m’n ogen” aldus Seth. Mirjam T. heeft ’t maar even bijgeknipt J

We kijken terug op 2 gave weken! In deze tijd hebben we kennis gemaakt met frontlinie zending. Als zendeling in deze gebieden wonen/werken is niet altijd makkelijk omdat je weinig resultaat ziet en je echt de cultuur moet leren kennen en je daar inleven. We hebben respect voor de mensen die deze stap hebben gezet en vonden het super dat we een aantal dagen met hen mochten “meeleven”.

Met z'n allen in de pick-up truck

Voor de kerk in Cipatujah

Aron met z'n "gelministry"

Drie dagen de handen uit de mouwen

De eerste verrassing was een feit toen we aankwamen in het bergdorpje op de Merapi.

Ze hadden de waterput niet gedeeltelijk gesloopt, zoals de afspraak was, maar helemaal afgebroken.

Goed, na hun gelijk te hebben gegeven, besloten we om ons flexibel op te stellen en hun

nieuwe plan aan te horen. Er was al een hele inventaris gemaakt wat er nodig was, alleen het geld was

er niet. Gelukkig hadden wij dat wel, dankzij de gulle gevers in Nederland. 

Zo gebeurde het dat de jongens gingen mee helpen slopen, de meiden die niet mee mochten helpen van de bewoners, gingen met hun eigen project aan de gang. De speeltuin voor de kids. 

Na flink sjouwen voor de jongens in de brandende zon, grond spitten voor de dames en afdingen voor Stefan, voor alle materialen, was de eerste dag zo aan zijn einde.

We begaven ons naar de slaapplaats die ons was toegewezen. Dit was in het huis van de chief, burgemeester.
Het was aardig wat jaren terug in de tijd. Zo moesten we, voordat we naar het toilet konden, eerst door een stal met koeien en kippen. Deze kippen en koeien lieten 's nachts ook duidelijk van hun horen. Om half 5 begonnen de hanen de dag aan te kondigen wat leidde tot bizarre moordneigingen van de teamleden. Naar de kippen toe wel te verstaan.
De volgende dag konden we flink aan de slag want er lag ook nog een ander project op ons te wachten naast  de nieuwbouw van de waterput/douche en de speeltuin. We hadden namelijk ook beloofd om een methode te verzinnen voor de afdichting van een waterput. Toen de Merapi tot uitbarsting was gekomen, waren de waterputten vervuild geraakt door de as. Zo gingen ook een aantal van ons daarmee aan de slag.
Gelukkig, met hulp van de locals, waren we hier snel mee klaar en konden ons weer op de andere projecten focussen.
's Avonds werden we uitgenodigd door de chief om met hem mee te gaan naar een aantal vrienden. Dit was een mooie gelegenheid om de chief beter te leren kennen en om onze horizon te verbreden naar andere dorpjes.
Toen weer vroeg in de morgen de nieuwe dag aanbrak, hadden we nog drie projecten die liepen of gedaan moesten worden. Eén daarvan was voetbaldoelen. Het geld was op, wat hiervoor apart was gelegd, dus moesten het doen met de materialen die daar voor handen waren. Aangezien bamboe reuze sterk is en volop aanwezig besloten we om iemand te zoeken die daar heel handig mee was. Deze personen waren er genoeg, want daar werd van alles van bamboe gemaakt. Dus dit project was ook binnen no-time klaar.

We hadden nog een paar uur te gaan voordat we weer opgepikt werden door onze contactpersoon en de speeltuin was nog niet af. Allemaal namen we de kwast ter hand en lieten onze creativiteit de vrije loop. Zo schilderde Stefan een slang, Kaj een roze olifant, Hein zorgde voor de steeltjes van de bloemetjes terwijl Marian en Mirjam de lucht en de wolkjes voor hun rekening namen. Een half uur voor dat Elisha, onze contactpersoon, aankwam hadden we de laatste hand gelegd aan de speeltuin. Zo konden we terug kijken op een geslaagde tijd bij de Merapi. We mogen weten dat we iets hebben achter gelaten wat meer was dan een speeltuin, doeltjes, deksel of douche.

Er werd de avond voor we vertrokken aan een van de vertalers gevraagd waarom we dit eigenlijk doen. Hij kon uitleggen dat de liefde van God ons drijft. Zoals een oud gezegde ook zegt in Indonesie: Al het sociale werk wat je doet, doe je niet voor jezelf, maar voor God.
Toch was het ook fijn om profijt van je werk te zien. Een klein beetje te proeven van relatie zending.          We konden allemaal terug kijken op een geslaagde tijd.

 

Speeltuin en 1 van de doelen

Nieuwe douche en waterput in aanbouw

 De derde van links is de chief, inderdaad heel jong, 24 jaar!

Deksel van de waterput

Speelplek voor de kinderen klaar!

Merapi nieuws!

Het team is gesplitst! Beide teams zijn gisteren na een voorspoedige reis op plaats van bestemming aangekomen. Hier even een update vanuit Salatiga (Merapi team).

Het is even wennen om nu maar met 4 andere teamleden een team te vormen, maar het gaat allemaal heel goed. Het is een heel andere wereld dan in Jakarta, maar we genieten van de rustigere omgeving en de schonere lucht. Inmiddels hebben we kennis gemaakt met de stichting waar we mee gaan werken. De stichting richt zich normaal vooral op HIV en alles wat daarmee te maken heeft. Nu heeft de stichting een tijdelijk project in verband met de uitbarsting van de Merapi vulkaan in oktober 2010. Ze werken 6 maanden aan zes verschillende projecten, verdeeld over drie dorpjes, waarbinnen wij ook zullen meedraaien voor de komende twee weken. De projecten zijn:

1.    Bruggen bouwen. Veel bruggen zijn ingestort waardoor sommige gebieden niet te bereiken zijn met de auto. Hopelijk pakt de overheid hierin ook zijn verantwoording op.

2.    Waterbassins renoveren of vernieuwen. Door de enorme hoeveel as en stof die de Merapi heeft uitgestoten, was de hele omtrek bedekt met een laag vuil van wel 15cm dik. Dit heeft ook het water aangetast of de bassins vernield.

3.    Plantingproject. De meeste akkers zijn niet meer bruikbaar vanwege de as die erop ligt of de beplanting is aangetast. De organisatie levert nieuw zaad.

4.    Toiletten bouwen.  Vaak doet een hele samenleving met één toilet dat niet meer is dan een gat in de grond. Er kunnen gaten gegraven worden van 5-7 meter diep.

5.    Medische hulp en training. Een art is vaak op uren reisafstand voor de bevolking. Er wordt gezocht naar oplossingen hiervoor.

6.    Kinderwerk. De meeste kinderen zijn getraumatiseerd door de ramp en erg bang. Een kinderprogramma kan tijdelijke afleiding geven.

Het is voor ons nog even een verassing wat we exact gaan doen, maar morgen maken we ons schema. Vandaag zijn we al twee van de drie dorpen gaan bekijken. Onderstaande foto’s geven een korte indruk.

Hein, Stefan, Kaj, Marian en Mirjam voor de Merapi vulkaan

Een met de ramp ingestorte brug met links een zelfgemaakte brug van bamboe als tijdelijke oplossing.

Een laag stof van as ligt nog steeds op veel plaatsen in de dorpjes.

Een toilet voor een heel dorpje.

Een vervuild waterbassin.

Binnenkort zullen we meer vertellen over onze ervaringen. Alvast terima khasi voor uw steun en gebed!

Toen ik honger had hebben jullie mij te eten gegegeven

Woensdag 29 december 2010

Vandaag is het een speciale dag… we gaan namelijk voedselpakketten uitdelen in een sloppenwijk. In dit bericht willen wij jullie meenemen in een stukje hulpverlening in Jakarta.

In alle vroegte gaan Mirjam, Tiemen en Jochem naar de Hypermart in Jakarta. Ze gaan hier alle spullen kopen die wij nodig hebben voor een voedselpakket. De voedselpakketten gaan  we uitdelen in een sloppenwijk. Mirjam heeft nagedacht over  wat de gezinnen nodig hebben en we kwamen op rijst, olie, suiker, melk en thee. Toen de ingrediënten aan waren gekomen in het huis van Jochem hebben we als team, in een treintje, de pakketen samengesteld.

Net na het middaguur zijn we met de World Harvest bus naar een Kampung gereden op ongeveer een uurtje afstand. In deze Kampung zouden we eigenlijk alleen de pakketten uit gaan delen, maar de pastor vroeg of we ook of we misschien nog iets van een liedje konden zingen. Wij hadden namelijk verwacht dat de gezinnen thuis waren, zodat we de paketten huis aan huis uit konden delen, maar de pastor had er voor gezorgd dat alle gezinnen in de ‘kerk’ aanwezig waren. Het was dus al een drukte van belang in deze kerk en de pastor leek het leuk als wij de mensen ook even ‘vermaakten’. Natuurlijk wilden we dat… we hebben 2 sketches opgevoerd, een paar liederen gezongen en Marleen heeft haar getuigenis gegeven. En als afsluiter hebben we ‘Funky Chicken’ gedaan. Dit is HET nummer van onze outreach. We hebben hier al heel wat kinderen gelukkig mee gemaakt. Vervolgens zijn we de pakketten één voor één aan de gezinnen gaan geven. De pastor vroeg of we voor de kinderen wilden bidden. We hebben dus voor alle kinderen die dit wilden, gebeden. Dit was erg gaaf om te doen. Lang niet alle gezinnen waren Christen dus het is gaaf om op deze manier toch een stukje van God’s Liefde mee te kunnen geven aan de kinderen en de gezinnen!

De mensen waren stuk voor stuk erg gelukkig met hun voedselpakket. De pastor bedankte ons persoonlijk en vond het erg leuk dat wij als Nederlands team deze voedselpakketten uit kwamen delen. Hij had nog nooit een Nederlands team in ‘zijn’ Kampung gehad en het was dus echt leuk om ons te mogen verwelkomen. Daarnaast vond hij ons programma ook erg leuk. De dansjes en de sketches hadden ze nog nooit gezien en ook de liedjes waren leuk om te horen. We hebben deze voedselpakketten dus zeker niet voor niets uitgedeeld. We hebben heel wat gezinnen op deze manier kunnen voeden en daarnaast ook een stukje van Gods Liefde mee kunnen geven. Dit was gaaf om te doen!

Na het uitdelen van de voedselpakketten hebben we nog een rondje gemaakt door de Kampung en hebben we in groepjes met verschillende bewoners gepraat. Het was goed om in deze Kampung ons gezicht te laten zien.

We willen de mensen die deze voedselpakketten financieel mogelijk hebben gemaakt heel erg bedanken. Het was echt super tof om te zien hoe blij mensen waren met een basis voedselpakket.


Sampai Jumpa!

De voedselpakketten met rijst, melk, thee, suiker en olie

Gebed voor de kinderen

De pakketten uitdelen :)