dinsdag 1 maart 2011
woensdag 23 februari 2011
Jungle verhalen...
Het team is weer veilig en vol met verhalen terug gekomen van de jungle.
We hebben 4 kleine dorpjes bezocht. In het eerste dorpje zijn we 4 nachten gebleven. We verbleven bij het gezin van de pastor die ons heel goed verzorgde. In dit dorpje maakte we kennis met onze kokkin: oma. Een lief en zorgzame vrouwtje die ons tijdens ons jungle bezoek vol heeft gepropt met haar zelfgebakken cake. De echte jagers kwamen in dit dorp bij de mannenlijke teamleden naar boven, ze hebben de levens van een kip, een haan en een varken beroofd.
Na vier nachten vetrokken we naar het tweede dorp. Na een lange en heftige wandeling kwamen we in een dorpje aan waar alle varkens, kippen en honden gewoon los liepen. We zaten nu echt in de middle of nowhere. De mannen gingen samen met de pastor de jungle in, op jacht naar apen. Terwijl de mannen op jacht waren gingen de vrouwen naar de rivier om daar nagels te lakken en kletsen met alle mama's van het dorp. Werkelijk alle dingen gebeuren bij de rivier, van kleding wassen tot het eten schoonspoelen. We kwamen tot ontdekking dat de meeste bewoners niet eens konden lezen of schrijven en nog nooit veder waren geweest dan twee dorpen vederop. Aan het einde van de middag kwamen de mannen terug met hun vangst: twee kleine musjes.
Na veel nieuwe ervaringen vertrokken we naar het volgende dorpje. In dit dorpje hebben we gezien hoe mensen op de rubberplantage werkten, met de kinderen in de rivier gezwommen, een volleybalwedstrijd gedaan met de bewoners en als afsluiting van ons bezoek hadden we een spelletjesavond.. Vervolgens vertrokken we met een truck naar het volgende dorp. We hadden een teamlid extra, Hein had Jaap geadopteerd, een lief klein kuikentje. Onderweg naar onze nieuwe bestemming kwam de truck vast te zitten in de modder, na een uur geworsteld te hebben konden we veder. Nu helaas zonder Jaap, het was hem te veel geworden en was verdronken in het water dat we hem gaven.
In het laatste dorp hebben we een record aantal huisbezoeken gedaan. Tijdens deze huisbezoeken werden we volgestopt met koekjes, chocolade melk en sprite. Daarnaast hebben we het dramastuk opgevoerd en gepreekt in de kerk.
Na twaalf dagen namen we afscheid van onze lieve oma en gingen we met de boot terug naar Pontianak. In Pontianak was het team weer compleet. De Tollenaartjes en Tiemen & Mirjam, waren wegens de kinderen en ziekte in Pontianak achtergebleven.
Morgen vetrekken we voor onze debriefing naar Bali en over 7 dagen stappen we in het vliegtuig, op weg naar huis!
Sampai Jumpa en Tuhan Memberkati
- Het Indonesie team -
We hebben 4 kleine dorpjes bezocht. In het eerste dorpje zijn we 4 nachten gebleven. We verbleven bij het gezin van de pastor die ons heel goed verzorgde. In dit dorpje maakte we kennis met onze kokkin: oma. Een lief en zorgzame vrouwtje die ons tijdens ons jungle bezoek vol heeft gepropt met haar zelfgebakken cake. De echte jagers kwamen in dit dorp bij de mannenlijke teamleden naar boven, ze hebben de levens van een kip, een haan en een varken beroofd.
Na vier nachten vetrokken we naar het tweede dorp. Na een lange en heftige wandeling kwamen we in een dorpje aan waar alle varkens, kippen en honden gewoon los liepen. We zaten nu echt in de middle of nowhere. De mannen gingen samen met de pastor de jungle in, op jacht naar apen. Terwijl de mannen op jacht waren gingen de vrouwen naar de rivier om daar nagels te lakken en kletsen met alle mama's van het dorp. Werkelijk alle dingen gebeuren bij de rivier, van kleding wassen tot het eten schoonspoelen. We kwamen tot ontdekking dat de meeste bewoners niet eens konden lezen of schrijven en nog nooit veder waren geweest dan twee dorpen vederop. Aan het einde van de middag kwamen de mannen terug met hun vangst: twee kleine musjes.
Na veel nieuwe ervaringen vertrokken we naar het volgende dorpje. In dit dorpje hebben we gezien hoe mensen op de rubberplantage werkten, met de kinderen in de rivier gezwommen, een volleybalwedstrijd gedaan met de bewoners en als afsluiting van ons bezoek hadden we een spelletjesavond.. Vervolgens vertrokken we met een truck naar het volgende dorp. We hadden een teamlid extra, Hein had Jaap geadopteerd, een lief klein kuikentje. Onderweg naar onze nieuwe bestemming kwam de truck vast te zitten in de modder, na een uur geworsteld te hebben konden we veder. Nu helaas zonder Jaap, het was hem te veel geworden en was verdronken in het water dat we hem gaven.
In het laatste dorp hebben we een record aantal huisbezoeken gedaan. Tijdens deze huisbezoeken werden we volgestopt met koekjes, chocolade melk en sprite. Daarnaast hebben we het dramastuk opgevoerd en gepreekt in de kerk.
Na twaalf dagen namen we afscheid van onze lieve oma en gingen we met de boot terug naar Pontianak. In Pontianak was het team weer compleet. De Tollenaartjes en Tiemen & Mirjam, waren wegens de kinderen en ziekte in Pontianak achtergebleven.
Morgen vetrekken we voor onze debriefing naar Bali en over 7 dagen stappen we in het vliegtuig, op weg naar huis!
Sampai Jumpa en Tuhan Memberkati
- Het Indonesie team -
zaterdag 5 februari 2011
Vanuit Pontianak...
Op 31 januari vlogen we van Jakarta naar Pontianak op Borneo. We zagen gelijk dat deze stad heel anders oogt dan Jakarta: het is veel groener en een stuk schoner en rustiger. We verblijven op de YWAM basis waar we 2 apen als huisdier hebben. Die zien er overigens nogal gestresst uit maar vooral Seth en Jafeth vinden ze een mooie bezienswaardigheid.
Op de basis wassen we onze kleding met de hand met water uit de put wat ons een goede voorbereiding geeft voor onze tijd in de jungle; want daar gaan we woensdag, voor 12 dagen naartoe.
De afgelopen dagen zijn we 1x naar een school en een soort peuterspeelzaal geweest waar we mochten lesgeven en een kinderprogramma mochten doen. Het was een christelijke school maar veel leerlingen waren boedistisch. Het was tof om hier over Jezus te kunnen vertellen.
Van woensdag t/m vrijdag kwamen er 24 kinderen naar de plaats waar we verblijven. Deze kinderen zijn allemaal wees en wonen in een weeshuis van YWAM in Pontianak. We hebben voor deze kids een leuk kamp georganiseerd met spellen, workshops, zeepbaan, kampvuur en diensten. Zo leerde Stefan P. in de muziek workshop het liedje “in the jungle, the mighty jungle” aan, om het op een aantal jampotjes met water te spelen en lakten Mireille en Marian de nagels van de meiden mooi rood en roze.
Tijdens de dienst op donderdag ochtend vertelden we over de verloren zoon op een creatieve manier. Aan het eind vroegen we de kinderen wie er gebed wil om Jezus aan te nemen of dat ze opnieuw hun hart aan Jezus wilden geven. Een heel aantal kinderen kwam naar voren voor gebed. Heel gaaf!
We hebben veel lol gehad met de kids en zagen dat ze erg van deze dagen genoten!
Woensdag avond zijn er een aantal van het team vuurwerk gaan kijken in het centrum omdat het chinees nieuw jaar begon. Dat was erg spectaculair en soms zelfs wat spannend met al het vuurwerk dat rond je oren vloog!!
Woensdag gaan we met een boot richting jungle. We zullen 3 dorpjes bezoeken in 12 dagen.
Een aantal teamleden kwakkelen wat met diarree etc. Willen jullie meebidden voor de gezondheid van het team, speciaal als we naar de jungle gaan? Alvast bedankt!
Groetjes van ons allemaal!
(Helaas lukt het niet om in het internetcafe waar we nu zitten foto's te uploaden...)
Op de basis wassen we onze kleding met de hand met water uit de put wat ons een goede voorbereiding geeft voor onze tijd in de jungle; want daar gaan we woensdag, voor 12 dagen naartoe.
De afgelopen dagen zijn we 1x naar een school en een soort peuterspeelzaal geweest waar we mochten lesgeven en een kinderprogramma mochten doen. Het was een christelijke school maar veel leerlingen waren boedistisch. Het was tof om hier over Jezus te kunnen vertellen.
Van woensdag t/m vrijdag kwamen er 24 kinderen naar de plaats waar we verblijven. Deze kinderen zijn allemaal wees en wonen in een weeshuis van YWAM in Pontianak. We hebben voor deze kids een leuk kamp georganiseerd met spellen, workshops, zeepbaan, kampvuur en diensten. Zo leerde Stefan P. in de muziek workshop het liedje “in the jungle, the mighty jungle” aan, om het op een aantal jampotjes met water te spelen en lakten Mireille en Marian de nagels van de meiden mooi rood en roze.
Tijdens de dienst op donderdag ochtend vertelden we over de verloren zoon op een creatieve manier. Aan het eind vroegen we de kinderen wie er gebed wil om Jezus aan te nemen of dat ze opnieuw hun hart aan Jezus wilden geven. Een heel aantal kinderen kwam naar voren voor gebed. Heel gaaf!
We hebben veel lol gehad met de kids en zagen dat ze erg van deze dagen genoten!
Woensdag avond zijn er een aantal van het team vuurwerk gaan kijken in het centrum omdat het chinees nieuw jaar begon. Dat was erg spectaculair en soms zelfs wat spannend met al het vuurwerk dat rond je oren vloog!!
Woensdag gaan we met een boot richting jungle. We zullen 3 dorpjes bezoeken in 12 dagen.
Een aantal teamleden kwakkelen wat met diarree etc. Willen jullie meebidden voor de gezondheid van het team, speciaal als we naar de jungle gaan? Alvast bedankt!
Groetjes van ons allemaal!
(Helaas lukt het niet om in het internetcafe waar we nu zitten foto's te uploaden...)
zaterdag 29 januari 2011
Pastoral visit en een vrije dag
Op 24 januari kwamen we weer als 1 team samen in Jakarta. Deze week verwelkomden we ook Samuel en Mariana uit Nederland in ons team. Zij hebben de afgelopen week een gesprek met elk teamlid gehad en ook met de leiders. Een heugelijk feit was dat ze post vanuit Nederland meenamen. Erg leuk om te lezen!
De rest van de week zijn we weer naar arme wijken in Jakarta geweest om een kinderprogramma te doen en mensen te bezoeken. Ook zijn we naar een campus geweest van een moslim school. We mochten het drama doen en Janine heeft gepreekt.
Op zaterdag hadden we een vrije dag: de jongens hebben gerelaxed in een jacuzzi in een hotel en de meiden hebben gerelaxed met een massage en 3 meiden hebben een make-over gehad: ze waren bijna niet meer te herkennen...
Nu maken we ons klaar om naar Pontianak te vliegen. Here we come!
De rest van de week zijn we weer naar arme wijken in Jakarta geweest om een kinderprogramma te doen en mensen te bezoeken. Ook zijn we naar een campus geweest van een moslim school. We mochten het drama doen en Janine heeft gepreekt.
Op zaterdag hadden we een vrije dag: de jongens hebben gerelaxed in een jacuzzi in een hotel en de meiden hebben gerelaxed met een massage en 3 meiden hebben een make-over gehad: ze waren bijna niet meer te herkennen...
Nu maken we ons klaar om naar Pontianak te vliegen. Here we come!
Teammeeting met post :-)
Herkennen jullie ze nog?! ;-)
Van kip slachten tot besnijdenisfeest
… Tja… zoals deze titel al zegt: we hebben de 2 weken in Cimahi en Cipatujah van alles meegemaakt! In de tijd dat Stefan, Marian, Hein, Kaj en Mirjam K.naar het Merapi gebied zijn geweest is de rest van het team naar een stad Cimahi afgereisd. Daar verbleven we 3 dagen. In deze dagen verbleven we in moslim-gastgezinnen, in een wijk waar iedereen moslim is. Zo werden we ook elke nacht, ochtend, middag en avond “verrast” door de moskeën die “afgingen” als het gebedstijd was.
In Cimahi hebben we gebedswandelingen gedaan, tijd met ons gastgezin gespendeerd en instructies gekregen over de “do en don’ts” in zo’n wijk. Zo mochten we “Jezus” niet uitspreken, niet laten weten dat we een DTS doen of van welke organisatie we zijn. Ook “halleluja” mochten we niet zeggen wat soms lastig voor de meiden was als we ’s morgens in onze sarong (grote doek) buiten (met uitzicht op de rijstvelden) met héél koud water moesten wassen. J
Na 3 dagen reisden we naar Cipatujah (zo’n 7 uur rijden). In Cipatujah zijn we in de cultuur gedoken door gewoon te leven in dit dorp. Ook al waren er in dit dorp veel minder mensen te bekennen op “straat”, in de 8 dagen dat we er waren hebben de leden van de kerk leren kennen en hoe zij leven (we werkten samen met de voorganger van een klein kerkje). We bezochten een jongen die 82 bomen per dag inklom! Hier haalde hij de ingrediënten vandaan om “Brown sugar” te kunnen maken. Zijn vrouw was hoogzwanger en samen leefden ze in de plaats waar ook de Brown sugar gemaakt werd: een hele kleine ruimte met een sterke lucht van gekookte Brown sugar. Ongelofelijk in welke omstandigheden mensen wonen!
Een aantal andere belevenissen in deze tijd waren het slachten van een kip door onze “topkokkin” Mirjam T., met z’n allen in een pick-up truck en het bijwonen van een besnijdenisfeest. Ja… het klinkt wat bizar maar in de gemeente waar we waren en ook bij de moslims is het een gewoonte om een feestje te vieren voor of na de besnijdenis. We vonden het aardig dat we uitgenodigd waren al hadden we ’t erg te doen met het 11-jarig jongetje die de volgende besneden zou worden.
Aron en Tiemen hebben beide een keer gepreekt en we hebben ook een leuk en we hebben ook een kinderprogramma gedaan met de kinderen rondom het thema “you’re special”
De laatste 3 dagen in Cimahi hebben we besteed met het organiseren van een pannenkoekenfeestje voor de kinderen en we hebben een dag op een soort “boerderij” meegeholpen om een visvijver te maken en onkruid te wieden.
Onze jongste teamleden hebben ook vanalles beleefd: Jafeth vond gemakkelijk z’n weg in de kampung (wijk) in Cimahi en ging regelmatig zelfstandig iets kopen bij een winkeltje. Seth besloot z’n eigen haar te knippen: “het is zo warm en het zit zo voor m’n ogen” aldus Seth. Mirjam T. heeft ’t maar even bijgeknipt J
In Cimahi hebben we gebedswandelingen gedaan, tijd met ons gastgezin gespendeerd en instructies gekregen over de “do en don’ts” in zo’n wijk. Zo mochten we “Jezus” niet uitspreken, niet laten weten dat we een DTS doen of van welke organisatie we zijn. Ook “halleluja” mochten we niet zeggen wat soms lastig voor de meiden was als we ’s morgens in onze sarong (grote doek) buiten (met uitzicht op de rijstvelden) met héél koud water moesten wassen. J
Na 3 dagen reisden we naar Cipatujah (zo’n 7 uur rijden). In Cipatujah zijn we in de cultuur gedoken door gewoon te leven in dit dorp. Ook al waren er in dit dorp veel minder mensen te bekennen op “straat”, in de 8 dagen dat we er waren hebben de leden van de kerk leren kennen en hoe zij leven (we werkten samen met de voorganger van een klein kerkje). We bezochten een jongen die 82 bomen per dag inklom! Hier haalde hij de ingrediënten vandaan om “Brown sugar” te kunnen maken. Zijn vrouw was hoogzwanger en samen leefden ze in de plaats waar ook de Brown sugar gemaakt werd: een hele kleine ruimte met een sterke lucht van gekookte Brown sugar. Ongelofelijk in welke omstandigheden mensen wonen!
Een aantal andere belevenissen in deze tijd waren het slachten van een kip door onze “topkokkin” Mirjam T., met z’n allen in een pick-up truck en het bijwonen van een besnijdenisfeest. Ja… het klinkt wat bizar maar in de gemeente waar we waren en ook bij de moslims is het een gewoonte om een feestje te vieren voor of na de besnijdenis. We vonden het aardig dat we uitgenodigd waren al hadden we ’t erg te doen met het 11-jarig jongetje die de volgende besneden zou worden.
Aron en Tiemen hebben beide een keer gepreekt en we hebben ook een leuk en we hebben ook een kinderprogramma gedaan met de kinderen rondom het thema “you’re special”
De laatste 3 dagen in Cimahi hebben we besteed met het organiseren van een pannenkoekenfeestje voor de kinderen en we hebben een dag op een soort “boerderij” meegeholpen om een visvijver te maken en onkruid te wieden.
Onze jongste teamleden hebben ook vanalles beleefd: Jafeth vond gemakkelijk z’n weg in de kampung (wijk) in Cimahi en ging regelmatig zelfstandig iets kopen bij een winkeltje. Seth besloot z’n eigen haar te knippen: “het is zo warm en het zit zo voor m’n ogen” aldus Seth. Mirjam T. heeft ’t maar even bijgeknipt J
We kijken terug op 2 gave weken! In deze tijd hebben we kennis gemaakt met frontlinie zending. Als zendeling in deze gebieden wonen/werken is niet altijd makkelijk omdat je weinig resultaat ziet en je echt de cultuur moet leren kennen en je daar inleven. We hebben respect voor de mensen die deze stap hebben gezet en vonden het super dat we een aantal dagen met hen mochten “meeleven”.
Met z'n allen in de pick-up truck
Voor de kerk in Cipatujah
Aron met z'n "gelministry"
donderdag 20 januari 2011
Drie dagen de handen uit de mouwen
De eerste verrassing was een feit toen we aankwamen in het bergdorpje op de Merapi.
Ze hadden de waterput niet gedeeltelijk gesloopt, zoals de afspraak was, maar helemaal afgebroken.
Goed, na hun gelijk te hebben gegeven, besloten we om ons flexibel op te stellen en hun
nieuwe plan aan te horen. Er was al een hele inventaris gemaakt wat er nodig was, alleen het geld was
er niet. Gelukkig hadden wij dat wel, dankzij de gulle gevers in Nederland.
Zo gebeurde het dat de jongens gingen mee helpen slopen, de meiden die niet mee mochten helpen van de bewoners, gingen met hun eigen project aan de gang. De speeltuin voor de kids.
Na flink sjouwen voor de jongens in de brandende zon, grond spitten voor de dames en afdingen voor Stefan, voor alle materialen, was de eerste dag zo aan zijn einde.
We begaven ons naar de slaapplaats die ons was toegewezen. Dit was in het huis van de chief, burgemeester.
Het was aardig wat jaren terug in de tijd. Zo moesten we, voordat we naar het toilet konden, eerst door een stal met koeien en kippen. Deze kippen en koeien lieten 's nachts ook duidelijk van hun horen. Om half 5 begonnen de hanen de dag aan te kondigen wat leidde tot bizarre moordneigingen van de teamleden. Naar de kippen toe wel te verstaan.
De volgende dag konden we flink aan de slag want er lag ook nog een ander project op ons te wachten naast de nieuwbouw van de waterput/douche en de speeltuin. We hadden namelijk ook beloofd om een methode te verzinnen voor de afdichting van een waterput. Toen de Merapi tot uitbarsting was gekomen, waren de waterputten vervuild geraakt door de as. Zo gingen ook een aantal van ons daarmee aan de slag.
Gelukkig, met hulp van de locals, waren we hier snel mee klaar en konden ons weer op de andere projecten focussen.
's Avonds werden we uitgenodigd door de chief om met hem mee te gaan naar een aantal vrienden. Dit was een mooie gelegenheid om de chief beter te leren kennen en om onze horizon te verbreden naar andere dorpjes.
Toen weer vroeg in de morgen de nieuwe dag aanbrak, hadden we nog drie projecten die liepen of gedaan moesten worden. Eén daarvan was voetbaldoelen. Het geld was op, wat hiervoor apart was gelegd, dus moesten het doen met de materialen die daar voor handen waren. Aangezien bamboe reuze sterk is en volop aanwezig besloten we om iemand te zoeken die daar heel handig mee was. Deze personen waren er genoeg, want daar werd van alles van bamboe gemaakt. Dus dit project was ook binnen no-time klaar.
We hadden nog een paar uur te gaan voordat we weer opgepikt werden door onze contactpersoon en de speeltuin was nog niet af. Allemaal namen we de kwast ter hand en lieten onze creativiteit de vrije loop. Zo schilderde Stefan een slang, Kaj een roze olifant, Hein zorgde voor de steeltjes van de bloemetjes terwijl Marian en Mirjam de lucht en de wolkjes voor hun rekening namen. Een half uur voor dat Elisha, onze contactpersoon, aankwam hadden we de laatste hand gelegd aan de speeltuin. Zo konden we terug kijken op een geslaagde tijd bij de Merapi. We mogen weten dat we iets hebben achter gelaten wat meer was dan een speeltuin, doeltjes, deksel of douche.
Er werd de avond voor we vertrokken aan een van de vertalers gevraagd waarom we dit eigenlijk doen. Hij kon uitleggen dat de liefde van God ons drijft. Zoals een oud gezegde ook zegt in Indonesie: Al het sociale werk wat je doet, doe je niet voor jezelf, maar voor God.
Toch was het ook fijn om profijt van je werk te zien. Een klein beetje te proeven van relatie zending. We konden allemaal terug kijken op een geslaagde tijd.
Het was aardig wat jaren terug in de tijd. Zo moesten we, voordat we naar het toilet konden, eerst door een stal met koeien en kippen. Deze kippen en koeien lieten 's nachts ook duidelijk van hun horen. Om half 5 begonnen de hanen de dag aan te kondigen wat leidde tot bizarre moordneigingen van de teamleden. Naar de kippen toe wel te verstaan.
De volgende dag konden we flink aan de slag want er lag ook nog een ander project op ons te wachten naast de nieuwbouw van de waterput/douche en de speeltuin. We hadden namelijk ook beloofd om een methode te verzinnen voor de afdichting van een waterput. Toen de Merapi tot uitbarsting was gekomen, waren de waterputten vervuild geraakt door de as. Zo gingen ook een aantal van ons daarmee aan de slag.
Gelukkig, met hulp van de locals, waren we hier snel mee klaar en konden ons weer op de andere projecten focussen.
's Avonds werden we uitgenodigd door de chief om met hem mee te gaan naar een aantal vrienden. Dit was een mooie gelegenheid om de chief beter te leren kennen en om onze horizon te verbreden naar andere dorpjes.
Toen weer vroeg in de morgen de nieuwe dag aanbrak, hadden we nog drie projecten die liepen of gedaan moesten worden. Eén daarvan was voetbaldoelen. Het geld was op, wat hiervoor apart was gelegd, dus moesten het doen met de materialen die daar voor handen waren. Aangezien bamboe reuze sterk is en volop aanwezig besloten we om iemand te zoeken die daar heel handig mee was. Deze personen waren er genoeg, want daar werd van alles van bamboe gemaakt. Dus dit project was ook binnen no-time klaar.
We hadden nog een paar uur te gaan voordat we weer opgepikt werden door onze contactpersoon en de speeltuin was nog niet af. Allemaal namen we de kwast ter hand en lieten onze creativiteit de vrije loop. Zo schilderde Stefan een slang, Kaj een roze olifant, Hein zorgde voor de steeltjes van de bloemetjes terwijl Marian en Mirjam de lucht en de wolkjes voor hun rekening namen. Een half uur voor dat Elisha, onze contactpersoon, aankwam hadden we de laatste hand gelegd aan de speeltuin. Zo konden we terug kijken op een geslaagde tijd bij de Merapi. We mogen weten dat we iets hebben achter gelaten wat meer was dan een speeltuin, doeltjes, deksel of douche.
Er werd de avond voor we vertrokken aan een van de vertalers gevraagd waarom we dit eigenlijk doen. Hij kon uitleggen dat de liefde van God ons drijft. Zoals een oud gezegde ook zegt in Indonesie: Al het sociale werk wat je doet, doe je niet voor jezelf, maar voor God.
Toch was het ook fijn om profijt van je werk te zien. Een klein beetje te proeven van relatie zending. We konden allemaal terug kijken op een geslaagde tijd.
Speeltuin en 1 van de doelen
Nieuwe douche en waterput in aanbouw
De derde van links is de chief, inderdaad heel jong, 24 jaar!
Deksel van de waterput
Speelplek voor de kinderen klaar!
dinsdag 11 januari 2011
Merapi nieuws!
Het team is gesplitst! Beide teams zijn gisteren na een voorspoedige reis op plaats van bestemming aangekomen. Hier even een update vanuit Salatiga (Merapi team).
Het is even wennen om nu maar met 4 andere teamleden een team te vormen, maar het gaat allemaal heel goed. Het is een heel andere wereld dan in Jakarta, maar we genieten van de rustigere omgeving en de schonere lucht. Inmiddels hebben we kennis gemaakt met de stichting waar we mee gaan werken. De stichting richt zich normaal vooral op HIV en alles wat daarmee te maken heeft. Nu heeft de stichting een tijdelijk project in verband met de uitbarsting van de Merapi vulkaan in oktober 2010. Ze werken 6 maanden aan zes verschillende projecten, verdeeld over drie dorpjes, waarbinnen wij ook zullen meedraaien voor de komende twee weken. De projecten zijn:
1. Bruggen bouwen. Veel bruggen zijn ingestort waardoor sommige gebieden niet te bereiken zijn met de auto. Hopelijk pakt de overheid hierin ook zijn verantwoording op.
2. Waterbassins renoveren of vernieuwen. Door de enorme hoeveel as en stof die de Merapi heeft uitgestoten, was de hele omtrek bedekt met een laag vuil van wel 15cm dik. Dit heeft ook het water aangetast of de bassins vernield.
3. Plantingproject. De meeste akkers zijn niet meer bruikbaar vanwege de as die erop ligt of de beplanting is aangetast. De organisatie levert nieuw zaad.
4. Toiletten bouwen. Vaak doet een hele samenleving met één toilet dat niet meer is dan een gat in de grond. Er kunnen gaten gegraven worden van 5-7 meter diep.
5. Medische hulp en training. Een art is vaak op uren reisafstand voor de bevolking. Er wordt gezocht naar oplossingen hiervoor.
6. Kinderwerk. De meeste kinderen zijn getraumatiseerd door de ramp en erg bang. Een kinderprogramma kan tijdelijke afleiding geven.
Het is voor ons nog even een verassing wat we exact gaan doen, maar morgen maken we ons schema. Vandaag zijn we al twee van de drie dorpen gaan bekijken. Onderstaande foto’s geven een korte indruk.
Hein, Stefan, Kaj, Marian en Mirjam voor de Merapi vulkaan
Een met de ramp ingestorte brug met links een zelfgemaakte brug van bamboe als tijdelijke oplossing.
Een laag stof van as ligt nog steeds op veel plaatsen in de dorpjes.
Een toilet voor een heel dorpje.
Een vervuild waterbassin.
Binnenkort zullen we meer vertellen over onze ervaringen. Alvast terima khasi voor uw steun en gebed!
Abonneren op:
Posts (Atom)